Shape and sense, interview with Laurene Bois-Mariage / Kształt i sens, wywiad z Laurene Bois-Mariage

Interview with Laurene Bois-Mariage about nature of nature, shape and sense and photography as an object itself. / Wywiad z Laurene Bois-Mariage o naturze natury, kształcie i sensie oraz o fotografii jako obiekcie samym w sobie.

Dorota Bogda: You are a French artist originating from a very unique region. I mean you completed high school in Cagnes sur Mer and then Ecole Nationale Superieure de la Photographie in Arles. Cagnes sur Mer is well known for Auguste Renoir, International Festival of Painting and medieval architecture. Arles is famous for Vincent van Gogh. Did these places have any influence on you? / Jesteś francuską artystką pochodzącą z unikalnego regionu. Mam na myśli to, że ukończyłaś liceum w Cagnes sur Mer oraz Ecole Nationale Superieure de la Photographie w Arles. Cagnes sur Mer jest dobrze znane ze względu na Auguste Renoir’a, Międzynarodowy Festiwal Malarstwa i średniowieczną architekturę. Arles słynie z powodu Vincenta van Gogha. Czy te miejsca miały wpływ na kształtowanie Ciebie?

Laurene Bois-Mariage: Yes it is true that these places enjoy a remarkable artistic, cultural background. I have also studied Fine Arts in Nice and, the list of great artists whose works have definitely marked this all region too is very long and versatile. I think with pleasure of Matisse´s small chapel on the heights of Vence, the fabulous Espace de l´Art Concret in Mouans-Sartoux hosting among others works of Francois Morellet that I love, the Fondation Maeght and its sculptures garden in Saint-Paul or the Musée Réattu in Arles collecting Georges Rousse…

While I cannot say Renoir or Van Gogh have influenced my work, I know that we have been bathed in this same light, very yellow and intense, offering bold contrasts that I could not have ignored during my first years of practicing photography. / Tak, to prawda, że te miejsca charakteryzują się niezwykłym artystycznym, kulturalnym zapleczem. Studiowałam też Sztuki Piękne w Nicei, a lista wielkich artystów, których prace na stałe wyróżniły ten region jest bardzo długa i wciąż otwarta. Z przyjemnością myślę o małej kaplicy Matisse'a na wzgórzach Vence, wspaniałe Espace de l'Art Concret w Mouans-Sartoux goszczące m.in. dzieła Francois Morellet’a, które uwielbiam, Fundacja Maeght z ogrodem rzeźb w Saint-Paul albo Musée Reattu w Arles kolekcjonujące prace Georges’a Rousse’a ... 

Chociaż nie mogę powiedzieć, że Renoir’a czy Van Gogh’a mieli bezpośredni wpływ na moją pracę, to wiem, że byliśmy zanurzeni w tym samym świetle, niezwykle żółtym i intensywnym, nadającym śmiałe kontrasty, których nie mogłam ignorować czasie moich pierwszych lat uprawiania fotografii.

DB:What are your best school memories? / A co z czasów szkoły wspominasz najlepiej?

LB-M:There are plenty of. In La Villa Arson Fine Arts of Nice, we had various workshops at our disposal and we could try a lot of different things, experiment deep even without the ultimate obligation of a result; that was luxury. I shared a big atelier with painters mainly whose practices both horrified and fascinated me. Once we went with some fellows not so far away from there, up to Eze village by a small path that it is said to be the one Nietzsche used to walk so to boost his creativity; so we did. The scenery there is incredible like between mountain and open sea. It is said that he wrote there the third part of Also Sprach Zarathoustra.

In Arles Photography School, we had chance to enjoy great quality of international exchanges, to host lectures from personalities such as Martin Parr, Valérie Jouve, Stanley Greene or Jean-Luc Nancy…And every year off course, the famous Rencontres d´Arles  photography festival. The school is quite small though, housed in a beautiful mansion of the eighteen century, with not many students, in a small town. It was community-like life, there was no much else to do than to study hard, not much distractions; it was perfect for concentration. I sometimes am nostalgic of those times just devoted to art. / Mnóstwo wspomnień. W La Villa Arson Sztuk Pięknych w Nicei, mogliśmy brać udział w  przeróżnych warsztatach i próbować wielu różnych rzeczy, eksperymentować głęboko nawet bez presji uzyskania ostatecznego rezultatu; to był luksus. Dzieliłam wielką pracownię głównie z malarzami, których praktyki przerażały mnie i fascynowały jednocześnie. Kiedyś poszliśmy z kilkoma kolegami niedaleko, do miejscowości Eze  ścieżynką, którą, jak mówiono, chodził Nietzsche, aby stymulować swoją kreatywność; więc i my tak zrobiliśmy. Sceneria jest niesamowita tak jakby pomiędzy górami i otwartym morzem. Mówi się, że napisał tam trzecią część Tako rzecze Zaratustra.

W Szkole Fotografii w Arles, mieliśmy okazję czerpać satysfakcję z jakości, jaką dają  wymiany międzynarodowe; gościć wykłady osobowości takich, jak Martin Parr, Valérie Jouve, Stanley Greene czy Jean-Luc Nancy ... Poza tym co roku - uznany festiwal fotografii Rencontres d´Arles. Ta szkoła jest bardzo mała, mieści się w pięknej willi z XVIII wieku, z niewielką liczbą studentów, w małym miasteczku. To było życie wspólnotowe, nie było nic innego do roboty, niż uczyć się ciężko, niewiele rozrywek, co było idealne dla koncentracji. Czasami z nostalgią wspominam te czasy, poświęcone wyłącznie sztuce.

DB: Do you like the French education system? / Czy uważasz francuski system edukacji za odpowiedni?

LB-M: France gives opportunity to everyone to go to school and pursue higher education. I am grateful for that, the state is supportive when you show consistency.

But then I don´t know, when I left for a first summer job oversea after eight years of learning English at school, I realized I could barely understand anything and found myself very isolated for months. I have been surprised by my own incapability and very angry toward our school for I always got very good grades.

And also, living in Finland for over ten years now, I have discovered there a completely different education system. Children start at 7, and they never have to sit in a classroom for eight hours a day. I feel there that education is not a matter of bending individuals but of cultivating, developing our natural inclinations. In France I started to find things interesting only after general school. / Francja daje każdemu możliwość uczęszczania do szkoły i kontynuowania edukacji na studiach. Jestem wdzięczna za to, że Państwo daje wsparcie jeśli wykazujesz się konsekwencją. 

Ale potem bywa różnie, kiedy po raz pierwszy wyjechałam do pracy za morze po ośmioletniej nauce angielskiego w szkole, zdałam sobie sprawę z tego, że ledwie rozumiem cokolwiek i odkryłam że jestem odizolowana na długie miesiące. Byłam zaskoczona swoją własną nieporadnością i bardzo zła na szkołę, ponieważ zawsze miałam bardzo dobre oceny.

Mieszkając w Finlandii od ponad dziesięciu lat, odkryłam tam zupełnie inny system edukacji. Dzieci zaczynają od 7 roku życia, ale nie muszą siedzieć w klasie przez osiem godzin dziennie. Czuję, że tutaj edukacja nie jest kwestią tłamszenia indywidualności, ale doskonalenia, rozwijania naszych naturalnych upodobań. We Francji zaczęłam odnajdywać swoje pasje dopiero po ukończeniu szkoły.

 

DB:Tell us please about the genesis of your Thousand centimetres installation, 2009-2012? / Powiedz proszę jaka jest geneza Twojej instalacji Thousand centimetres, 2009-2012?

LB-M: Thousand Centimetres is an installation for wall, floor and ceiling. It is made out of 1002 inkjet prints on small strips of collected paper, among which 1000 of each 1x7 cm. Its shape and dimensions vary as a function of the space it evolves in.

The genesis of Thousand Centimetres is the funny promise to show the thousand legs of a millipede, to give a literal representation of the animal that bares that name [a compound word formed from the Latin roots milli («thousand») and ped («foot»)]. The installation is based on precise observations on millipedes’ morphology, and its composition on the very structure of the animal’s body. Millipedes have very elongated cylindrical bodies segmented in similar sections which makes them move in a wave-like form, each segment fitted with a pair of legs. Thousand Centimetres replays those elements and spreads out space by riding through the walls, leg by leg. Thus displaying 1000 identical prints, the installation points to the millipede as an ideal subject to enlighten photographic medium on one of its most remarkable specificities: its reproducibility. The original and only photograph serving the installation has been picked from the Internet, the prints recycle paper offcuts, and the whole uses ecology as a theme as much as a work process and ethic. / Thousand Centimetres to instalacja na ścianę, podłogę i sufit. Jest wykonana z 1002 printów na małych paskach papieru, pośród których 1000 ma wymiary 1x7 cm. Jej kształt i wymiary można różnicować w zależności od przestrzeni, w jakiej się znajduje. Genezą Thousand Centymetres jest zabawna obietnica ukazania tysiąca nóg krocionoga, aby w sposób dosłowny przedstawić zwierzę, zgodnie z jego nazwą [millipede (ang.) - słowo złożone, wg łacińskich korzeni, z “mili” (tys) i ped (nogi)]. Instalacja bazuje na kilku precyzyjnych spostrzeżeniach na temat morfologii krocionoga, a jej elementy na samej strukturze ciała tego zwierzęcia. Krocionogi mają wydłużone cylindryczne  korpusy skłądające się z podobnych segmentów, każdy z parą nóg, co umożliwia im poruszanie się na kształt fali. Thousand Centymetres odtwarza te elementy i rozprzestrzenia się w przestrzeni przemieszczając się po ścianach, noga za nogą. Poprzez wyświetlanie 1000 identycznych printów instalacja wskazuje krocionoga jako idealny temat, przez pryzmat którego ukazuje się specyfika fotografii: jej powtarzalność. Oryginalna i jedyna fotografia do  instalacji pobrana została z Internetu, a wydruki wykonano na ścinkach papieru z recyklingu, całość  więc porusza temat ekologii, procesu pracy i etyki.

DB: Do you know Edward Krasiński, one of the most important precursors of the Polish neo-avant-garde from the 1960s and '70s? He showed works based on blue line in numerous galleries. (He placed the line on walls and objects.) Linear character is also visible in two other works of yours: Mosaic for an angle, installation, 2008-2012 and Fly me to the, 2008. Can you tell me something about these works? / Czy znasz Edwarda Krasińskiego, jednego z ważniejszych prekursorów polskiej neoawangardy z lat 1960 - 70? W licznych galeriach prezentował on prace bazujące na niebieskiej linii umieszczonej na ścianach i obiektach. Linearny character jest cechą dwóch Twoich prac: Mosaic for an angle, instalacja, 2008-2012 i Fly me to the, 2008. Czy możesz powiedzieć coś na temat tych prac?

LB-M: No, I did not know about Edward Krasiński and his blue line. I have had a look to the link you mention to me and am seduced by his minimal interventions as well as touched by the ironical dimension of his work. Fly Me To The, it is a 26x250 cm double side print on fabric hanging from ceiling. I made it after the model of this fly-killing device you know those sticky adhesives we can see in countryside on which flies come and get stuck. It was kind of a joke, arranging photos of flies as if they are striking the pose on the caramelized background, forming a well organized, seamless pattern.

Through those works, like Mosaic For An Angle too, I tried to focus on the formal qualities of photography, not as being reduced to its content or subject, but as being an object itself.

Mosaic For An Angle is a wallpaper mosaic of laser prints on collected A4 paper spreading from walls to both floor and ceiling. It features a geometrical and repetitive pattern made up from the single photograph of a clown spider. Tautological by nature, Mosaic For An Angle relates to photographic reproducibility with insects proliferation, and the work process itself imitates the one of the spider weaving its web. / Nie, ja nie słyszałam o Edwardzie Krasińskim i jego niebieskiej linii. Przejrzałam materiały, które mi przesłałaś i zostałam uwiedziona dzięki jego minimalnej interwencji [w przestrzeń, przyp.DB], jak również poruszona ironicznym wymiarem jego pracy. Fly Me To, jest to dwustronny wydruk, 26x250 cm, na tkaninie, zwisający z sufitu. Zrobiłam to na wzór lepów na muchy, wiesz, te lepkie kleje, które spotkać można na wsiach, mucha leci i utknie. To był rodzaj żartu, organizowanie zdjęć much tak, jakby przybierały pozy na karmelizowanym tle, tworząc dobrze zorganizowany kompozycyjnie, jednolity deseń. Poprzez te prace, Mosaic For An Angle również, próbowałam skupić się na formalnych cechach fotografii, bez zawężania jej do treści lub tematu, ale  jako obiektu samego w sobie. Mosaic For An Angle jest tapetą, mozaiką wydruków laserowych na papierze A4 rozprzestrzeniającą się od ścian do podłogi jak i sufitu. Daje ona powtarzalny wzór geometryczny, a składa się z pojedynczej fotografii pająka klauna. Tautologiczna z natury, Mosaic For An Angle odnosi się do fotograficznej powtarzalności i rozprzestrzeniania się owadów, a sam proces pracy naśladuje pająka, który tka swoją sieć.

DB: Linearity and symmetry seem to play an important role in your works. Is this connected with your philosophy concerning nature and perception of reality? Do you think that duplication or multiplication of elements gives a stronger effect? / Linearność i symetria wydaje się odgrywać znaczącą rolę w Twoich pracach. Czy jest to powiązane z Twoją filozofią dotyczącą charakteru i sposobu postrzegania rzeczywistości? Czy sądzisz, że dublowanie i multiplikacja elementów dają mocniejszy efekt?

LB-M: I do not care about effect or style as such, but I do think that shape is meaning. Mainly all my work deals with photography itself as a theme, and refers to the nature and history of the medium. The mirror, the double, the multiple are inherent to photography and a photograph is by nature non unique. We all experience, if not contribute to its massive use and diffusion today like never before through the web, social media… / Nie dbam o efekt czy styl sam w sobie, ale myślę, że kształt nadaje sens. Zazwyczaj większość moich prac dotyczy fotografii samej w sobie jako tematu, i odnosi się do natury i historii tego medium. Lustro, podwojenie, multiplifikacja są z fotografią nierozerwalnie związne, a fotografia ze swej natury nie jest pojedyncza. Wszyscy doświadczamy tego zjawiska, masowe użycie i dyfuzja fotografii następuje w Internecie, social mediach, jak nigdy wcześniej…

DB: Multiplication leads us to your ReCOLLAGES series inspired by famous modern and postmodern collages and photomontages. What is the most exciting for you and what is the most important for you while creating this series? What is the key for selecting icons /pictures that you use to make the collage? / Multiplifikacja prowadzi nas do Twoich ReCOLLAGE’ów, serii inspirowanej znanymi nownoczesnymi i postmodernistycznymi kolażami i fotomontażami. Co jest dla Ciebie najbardziej ekscytujące i co jest najważniejsze podczas tworzenia tego cyklu? Jaki jest klucz doboru ikonografii /obrazów , których używasz do robienia kolażu?

LB-M: For ReCOLLAGES I immersed myself for over a year in the works of great collages artists. Starting with Georges Braque and Pablo Picasso, I got to discover or re-discover collages from Kurt Schwitters, Hanna Höch or Max Ernst…I particularly love the surrealist productions but I realized that collage is the place of a great versatility and infinite possibilities, it can serve minimalism and abstraction, futurism or engaged practices…and it is somehow always related to Ready Made. I went on imitating some 70 collages with materials exclusively found on the Internet and I was wishing to verify whether I can enjoy the same creative freedom as at the times of the originals. Because I feel that the greater access we have to pictures now, the more restrictions on use increase. The key for selecting the pictures : keywords on Google Images, describing the original with accuracy; and then a choice among the flows of results for the one most resembling. / Dla ReCOLLAGES zanurzyłam się na rok w pracach znakomitych twórców kolażu. Zaczynając od Georges’a Braque’a i Pabla Picassa, doszłam do odkrycia, a raczej ponownego odkrycia kolaży Kurta Schwitters’a, Hanny Höch czy Maxa Ernsta… Szczególnie uwielbiam wytwory surrealistów, ale uświadomiłam sobie, że kolaż to przestrzeń dla ogromnej wszechstronności i nieskończonych możliwości, może służyć minimalizmowi i abstrakcji, futuryzmowi czy sztuce społecznie zaangażowanej…I w pewien sposób jest powiązany zawsze z ready-made. W konsekwencji, robiłam imitacje 70 kolaży na podstawie materiałów znalezionych wyłacznie w Internecie i chciałam sprawdzić czy mogę cieszyć się taką samą wolnością twórcy, jak za czasów powstania oryginałów. Wynika to z odczucia, że obecnie im większy dostęp do zdjęć, tym ograniczenia ich użycia wzrastają. Kluczem do wyboru zdjęć jest: słowo kluczowe na Google Images, dokładnie opisujące oryginał; a następnie wybór spośród natłoku wyników na rzecz tego najbardziej reprezentatywnego.

DB: You said: This series experiences both the diversity of sources found on the internet and the dematerialization of picture in digital era: where boundaries between photography, painting and drawing become blurred and finally irrelevant. There is also another question about art on the web: the picture put on the web becomes immortal and is available to greater public than ever. Consequently, is the artist more or less responsible for his/her art than in pre-Internet times? / Powiedziałaś: Ta seria jest doświadczaniem zarówno: różnorodności źródeł internetowych, jak i dematerializacji zdjęcia w erze cyfrowej; gdzie granice pomiędzy fotografią, malarstwem i rysunkiem stają się nieczytelne i w końcu bez znaczenia.

Pozostaje jeszcze jedno pytanie o sztukę w sieci: zdjęcie umieszczone w Internecie staje się nieśmiertelne i jest dostępne dla publiczności znacznie większej niż kiedykolwiek. Czy w związku z tym artysta powinien odczuwać większą czy mniejszą odpowiedzialność za swoją sztukę niż w czasach przed Internetem?

LB-M: I do not know. If I am aware of our responsibilities as artists, unconditionally, I am not so sure about the "immortality" of what´s on the web. Who knows what will the future of all that be? And then again the access to art on the web off course is greater, talents and supply seam to have multiplied too, but is the demand following? I mean is there really an interested public for each thing existing over there? No really I don´t know. / Nie wiem. O ile mam świadomość naszych obowiązków jako artystów, bezwarunkowo, to nie jestem pewna co do "nieśmiertelności" tego co jest w internecie. Kto wie, jaka będzie przyszłość tego wszystkiego? Ponadto znowu dostęp do sztuki w sieci jest oczywiście większy, talenty i podaż się mnożą, ale czy popyt jest wzmożony? Chodzi mi o to, czy naprawdę publiczność darzy zainteresowaniem każdą rzecz istniejącą tam? Nie, naprawdę nie wiem.

Find Art&what on facebook