Warto zwrócić uwagę na ciekawy projekt
artystyczny: Telephone: An International Arts Experiment, wirtualną wystawę, której
kuratorem jest Nathan Langston. Od dnia otwarcia (20 kwietnia) do dzisiaj liczba
odsłon wystawy przekroczyła 100 000 ! Projekt organizowany jest przez
#SatelliteCollective z Nowego Jorku. Organizatorzy wybrali 300 artystów ze 159 miast
w 42 krajach. Idea wystawy bazuje na dziecięcej zabawie w głuchy telefon, praca
stworzona przez jednego twórcę trafia w ręce kolejnego twórcy, który ma za
zadanie w swojej pracy uchwycić przekaz z pracy pierwszego artysty (poezja,
rzeźba, proza, muzyka, malarstwo, instalacja- wszystkie techniki dozwolone!) W
ten sposób tworzy się łańcuch powiązanych ze sobą dzieł.
Dla mnie najbardziej interesujący w tym
procesie jest aspekt, na który zwrócił uwagę Casey Kelbaugh (również biorący
udział w projekcie): „Fascynuje mnie obserwacja rozwoju wątków! To było
niewątpliwie jedno z najbardziej emocjonujących poszukiwań dotyczących procesu
twórczego w najczystszej postaci, w jakim brałem kiedykolwiek udział.”
Fotografię Casey Kelbaugh’a można
zobaczyć pod linkiem:
Cieszę się, że pośród prac z całego
świata mogę zobaczyć wkład naszych polskich artystek Kasi M.Rymarz i Joanny
Draszawki. Kasia M.Rymarz stworzyła intrygującą instalację malarską
interpretując bogatą w obrazy muzykę autorstwa Ethan’a Woods’a. „Podczas procesu
przetwarzania czyjejś pracy [twórcy nie wiedzieli kto jest autorem pracy którą
otrzymali, przyp. D.B.] główną trudnością było jak zamienić język muzyki w
język sztuki wizualnej. Muzyka daje mnóstwo możliwości dla interpretacji poszczególnych
dźwięków. Muzyka jest jak wolność i daje możliwość doświadczenia zupełnie innej
przestrzeni. Wydaje się być niemożliwe uchwycenie muzyki i zamienienie jej na
kompozycję rządzącą się bardziej zdyscyplinowanymi prawami jaką jest malarstwo.
To dlatego zdecydowałam się zrobić obiekt malarski z udziałem światła.”
Poniżej link do instalacji autorstwa Katarzyny M. Rymarz:
Oraz do muzyki Ethan’a
Woods’a tutaj:
Jestem pod wrażeniem wątku, który zaczyna
się od rysunku Silvino
Gonzáles’a Morales’a, będącego interpretacją wyjściowej wiadomości:
Oh God thy sea is so great and my boat is so small.“
— Breton Fisherman’s Prayer
Praca autorstwa Silvino Gonzáles’a
Morales’a jest pod poniższym linkiem:
Następnie wątek prowadzi do rzeźby Amos’a Oaks’a:
A potem do wiersza Robin’a Dunn’a:
The Blue Hat
This is a blue hat.
It loves you real long time,
On your head,
In your Africa closet,
Next to the submarine,
This is your blue hat,
Eating its way out,
Screaming its way out,
Making nice with the kiddies,
This is your blue hat,
A pounding prince,
With cut fingernails and a mouth full of religion,
Demanding that it be cut down in the revolution.
Kolejna interpretacja to fotografia Niny
Meladandri:
A na koniec instalacja Maurizio Fusillo, która
daje nieograniczone pole do dalszych rozważań, link poniżej:
Na koniec zacytuję słowa Joanny Draszawki:
Myślę, że idea zabawy w głuchy telefon towarzyszy nam każdego dnia.
Każde wypowiedziane słowo, każdy gest jest przedmiotem różnych interpretacji. Utrata
pierwotnego przekazu jest nieunikniona.
Jej praca znajduje się tutaj:
Gratuluję wszystkim uczestnikom Telephone:
An International Arts Experiment i przekazuję podziękowania dla #SatteliteCollective!
